Düş Bozumu

Mevsimlerin hep bahar olduğu
Yalanci bir dunya yaratmisti kendine..
Bahar,afyon gibi yuzunu gulduruyor,her zaman mutlu hissettiyordu..
Sürekli de afyonun dozunu artırıyordu,
Baharına,cennetten geldiğine inandıgı,nesneleri yerlestiriyordu.
Bu şekilde yalancı baharının cennetten geldiğine daha da inanıyordu...
Bilinç altında ise vaktiyle cennetten kavulamanın yarası vardı.
Dayanamadı bir süre sonra
Altın vuruş da yetmedi.
Surekli mutlu olmak,mutsuz etmişti onu.
Cennet diye tanımladığı yerde cehennemi görmeye başlamıştı o
O kim miydi?
Yalancı bir baharın içinde yaşayacak kişi kadar "o"ydu işte..
Baharı istemediartık.
Bahara son dedi,
Gözyaslarıyla da bahcesindeki tüm ağaçları kuruttu.
Kış getirmek istedi hayatına,
Üşüdü.
Çok üşüdü.
Asfaltlarda kalmış,kirli kar kalıntıları vardı,
Yaşanmışlıklarında...
Mutsuzluktan mutlu olmayı denedi
Onu da beceremedi..
Neydi dedi?
Neydi eskiden mevsimleri bu kadar sevdiren!
Oturdu bir parkın bankında..
Sustu..
Bir dilenci geldi yanına..
Susadım ben,su ver bana,dedi.
Çantasından yarım kalan suyu verdi,
Ellerinde kırışıkları olan dilenciye..
Su şifa oldu
Elleri gençleşti,yüzünde güneş açtı dilencinin
Onda mevsimin, kış olduğu halde ..
Bir başka gözüktü,içtiği suyun etkisiyle dilenci
Kıskandı onu
Neydi bu içtiği su
Aldı bır hışımla suyunu,
Kendi içti kana kana..
Değişmedi bir şey,gene kıştı mevsim...
Dilenci yürüyordu,
Yürürken de söyleniyordu,
İnsan bilir kendi yarattıgı mevsimlerin, mutluluk vermeyeceğini
Bilir ama itiraf edemez ellerine ,gözlerine,
Aynadaki kendisine..
Biri sana kış bile getirse,bilirsin onun beyaz olduğunu.
Kendi getirdiğim kışda ise,
Unutmazsın hep griyi bulduğunu!